من هیچ از خودم نمیدانم جز چند مشخصه ی ِ مزخرف ...
در سحرگاه ِ بهاری چشم گشوده ام ...
و نامم را "میم" نهاده اند ...
یک دختر ِ دهه هفتادی ، که هنوز خودش هم باور نمیکند خودرا ...
در انتظار ِ معجزه ای از سوی ِ خدا ...
پیش از این فکر میکردم عشق حادثه ای ست میان ِ چشمها!
دریغ از اینکه چشم ها هم دروغ میگویند!
ینده ی ِ محبت ِ مردی شده ام، که خدا بر سر ِ جدایی یمان عهد بسته...
یک التماس :
دعا برای ِ شفای ِ آریای ِ مهربونم...
خدا نگیرش ازم... من معتاد ِ این مَردم ...